Wie is... Susan Mahieu

Leeftijd: 29 jaar

Woonplaats: Hollebeke (Ieper)

Gezin: getrouwd met Joren Deblock, mama van Henri en Julien

Job: melkveebedrijf met 130 melkkoeien en akkerbouw en deeltijds actief als adviseur landbouwadministratie bij Adviesbureau Decock

De dagen worden korter, de temperatuur daalt, het weer wordt slechter. Kortom, het wordt winter en op een melkveebedrijf wil dat meestal zeggen dat het wat kalmer wordt en er wat tijd vrij komt om wat op te ruimen en het een en ander op orde te zetten. Zo herinner ik mij ook de winter van vorig jaar. Op zo’n gezellige winternamiddag begonnen we wat te brainstormen over de toekomst van ons bedrijf. Hoe zouden we het comfort van de koeien nog wat kunnen verbeteren en zo hopelijk ook de resultaten? Sowieso zijn een aantal zaken in de stal aan vervanging toe en ook de melkmachine deed al 25 jaar trouw dienst. We informeerden ons, we bezochten bedrijven van collega-melkveehouders, we contacteerden toeleveringsbedrijven, … Het werd een interessante zoektocht naar wat we echt wilden gaan doen in onze carrière. Klassiek blijven melken of robotmelken? Weidegang behouden of de koeien het jaar rond op stal? Hoe richten we de ligbedden van de koeien in?

"Als jonge landbouwers voelen we meer en meer de gestegen aandacht voor onze invloed op de omgeving, op natuur en klimaat. "

Susan Mahieu

Onvermijdelijk dachten we ook na over meer dan de puur technische zaken. Als jonge landbouwers voelen we meer en meer de gestegen aandacht voor onze invloed op de omgeving, op natuur en klimaat. Voor ons is het duidelijk: het zal er in de toekomst van de landbouw niet alleen op aan komen om een rendabel bedrijf te runnen maar ook om dat op een groenere manier te doen dan vroeger. Op dat moment was er nog geen sprake van een N-arrest, maar we voelden de bui al hangen. Dus dachten we meteen een stap vooruit. Waarom niet meteen investeren in een volle vloer waarbij we de mest zo vers mogelijk opvangen en daarna verpompen naar een pocketvergister? Dat zou zorgen voor minder uitstoot van zowel ammoniak als methaan en dan zouden we ons bedrijf ook van voldoende, constant geproduceerde, groene energie kunnen voorzien. Ook daarover informeerden we ons en dat bleek inderdaad een rendabele investering te kunnen zijn.

Onze plannen kregen meer en meer vorm. We zouden een nieuwe stal bouwen aan de oude melkveestal, met daarin 2 melkrobots om onze huidige 130 melkkoeien te melken. Daardoor zouden we de oude stal kunnen renoveren om daar dan de vaarzen in te huisvesten, gemolken door een derde robot. We bleven geloven in weidegang, ook in combinatie met robotmelken, omdat we een behoorlijke huiskavel hebben die door de overstromingsgevoeligheid en het oorlogsverleden niet om te vormen zijn tot akkerland. Het werd zo voorzien dat de koeien na de robot in de weide zouden kunnen gaan. We waren eigenlijk zo goed als rond. Maar toen kwam het N-arrest en daarna de richtlijnen vanuit kabinet Demir. Die waren zo streng dat we, ondanks onze oorspronkelijke intenties om sowieso de totale ammoniakuitstoot van ons bedrijf te laten dalen, toch geen vergunning zouden kunnen krijgen. Als je dan weet dat we ook de totale methaanuitstoot zouden laten dalen en tegelijkertijd meer groene stroom zouden produceren dan we zelf zouden verbruiken, dan voelt dit echt heel tegenstrijdig aan. Wat wil men dan van ons?!

In tegenstelling tot vorige winter, een periode vol plannen, enthousiasme, interessante inzichten, is deze winter er een van wachten, veel wachten, en onzekerheid. Want waar wachten we dan op? Misschien wordt het wel duidelijk dat we ons plan definitief mogen opbergen? Hoe moeten we dan onze stal aanpassen en renoveren? Kunnen we dan nog steeds een vergister plaatsen of zal dat dan niet rendabel zijn? Is dat dan de toekomst van ons bedrijf? Is het dan de bedoeling om elk enthousiasme over verdere verduurzaming de grond in te boren omdat het nog niet genoeg is? We willen er op dit ogenblik niet te veel het hoofd over breken. We worden er toch maar moedeloos van. We proberen te genieten van kleine gelukjes en hopen dat uiteindelijk toch het gezond boerenverstand de bovenhand haalt.