Tristan Swennen zocht een man op tv

Dag Tristan. Waarom nam je deel aan Boer zoekt vrouw?

Tristan: “Mijn deelname was een bewuste keuze en wel om twee redenen. Allereerst wou ik een partner vinden, dat spreekt voor zich. Maar ik vond het ook hoog tijd om een statement te maken aan de landbouwjongeren. Ik val op mannen en daar schaam ik me niet voor. Integendeel zelfs.”

Een statement maken, wat bedoel je daarmee?

Tristan: “Wat de LGBTQ+-cultuur betreft, zie of hoor je in de media vaak alleen de extremen: mensen die extravaganter zijn en zich willen tonen aan de wereld, of mensen die geweld en discriminatie ervaren. Ik wilde tonen dat het anders kan. Zo ben ik een doodgewone boerenzoon die op mannen valt. Niet op die extremen, maar gewoon op mannen.”

Waarom vond je het nodig om er een punt van te maken?

Tristan: “De boerenwereld is een harde wereld, waarin er hard gewerkt wordt en waarin er geen plaats lijkt te zijn voor zachte kantjes. Dat vind ik jammer. Uiteraard heb ik ook wel wat van die landbouwersmentaliteit in mij en werk ik hard door zolang als het moet. Toch vond ik het belangrijk om te tonen dat je ook in onze sector gewoon jezelf moeten kunnen zijn. In de landbouwwereld zijn er ongetwijfeld meer jongeren die op iemand van hetzelfde geslacht vallen dan je zou denken. Door mijn deelname hoopte ik die jongeren een beetje te helpen.”

Uit de kast komen lijkt wel een drempel te zijn. Was dat bij jou ook zo?

Tristan: “Helemaal niet. Op een bepaald punt moet je aan je ouders vertellen dat je niet het leven wilt leiden dat zij in gedachten hadden of de persoon bent die zij voor ogen hebben. Maar er zijn wel meer dingen in het leven die je ooit eens aan je ouders moet vertellen. Ik ben gewoon mezelf gebleven. Uiteraard schrokken mijn ouders wel even, maar zij hebben hun verwachtingen bijgesteld. Uiteindelijk is het enige wat ze willen dat hun kinderen gelukkig zijn.”

Was het makkelijk om je ook voor heel Vlaanderen te outen?  

Tristan: “Dat viel best mee, want ik heb nogal een sterke persoonlijkheid en durf wel voor iets te gaan. Anderzijds snap ik ook wel dat het niet zo gemakkelijk zal zijn voor iemand die wat onzekerder is. Ook voor de mannen die op mijn oproep reageerden, was het niet altijd evident, maar ze durfden het toch aan." 

Heb je wel eens minder positieve ervaringen gehad, net omdat je op mannen valt?

Tristan: “Ik word wel eens achterna geroepen, maar daar trek ik me niet veel van aan. ‘Het is hun probleem, niet dat van mij’, denk ik dan. In mijn omgeving heb ik eigenlijk nooit een negatieve reactie gekregen.”

Denk je dat je mensen hebt kunnen helpen door je deelname?

Tristan: “Zeer zeker. Ik kreeg enorm veel berichtjes, van jongeren zowel als ouders. Een psycholoog ben ik niet, dus kon ik alleen maar de raad geven om in gesprek te gaan en erover te praten. Na een uitzending stuurde iemand me bijvoorbeeld dat die samen met het gezin naar de aflevering aan het kijken was en dat het plots muisstil werd, waarna het gesprek toch op gang kwam. Geweldig, toch?”

Ga je zelf actief op zoek naar holebi-jongeren, bijvoorbeeld via organisaties of in het uitgaansleven?

Tristan: “Nee, maar ik ken natuurlijk organisaties als 'Wel Jong' en ik steun ze ook. Ik snap dat ze voor sommigen een houvast kunnen bieden, maar ik heb zelf mijn weg kunnen vinden. Het belangrijkste is dat je eerlijk bent voor jezelf en je omgeving. Als je ervoor uitkomt en open bent, aanvaarden de meeste mensen dat ook. Je moet je niet schamen of er een geheim van maken. Als je dat kan, gaat er meteen een wereld voor je open en zal je zien dat er ook in je directe omgeving heel wat holebi-jongeren zijn. Tuurlijk ga ik af en toe uit naar andere plaatsen, gewoon om vrienden te zien, maar je ziet me ook nog vaak in de Mac Queen bijvoorbeeld, hoor.”

Merk je een verschil tussen aanvaardbaarheid op het platteland of in steden?

Tristan: “Er is wel een verschil, denk ik. Hand in hand lopen zal ik nergens doen. Niet omdat ik bang ben voor de reacties, maar omdat ik gewoon niet van het kleffe gedoe houd. Anderzijds denk ik dat holebi’s meer aanvaard worden in steden omdat het er ‘gemoedelijker’ is en er allerlei mensen wonen uit verschillende culturen. Misschien ben je er ook gewoon wat anoniemer? In een dorp ken je vaak iedereen. Dat maakt de drempel misschien net iets hoger.”

Waarom twijfelen mensen nog vaak om zich toch te outen?

Tristan: “Dat kan verschillende redenen hebben: Niet voldoen aan de verwachtingen van je ouders, angst voor reacties, maar ook soms niet voldoen aan de verwachtingen van zichzelf. Een kinderwens is ook een belangrijke reden, want een holebi-koppel dat heel graag kinderen wil, zal het minder gemakkelijk hebben dan bij een man-vrouwrelatie. Zeker twee vaders zijn nog minder aanvaard in onze maatschappij. Ik denk dat er in vorige generaties ook veel mensen onder de radar gebleven zijn, net omdat het toen zowat onmogelijk was om kinderen te krijgen met iemand van hetzelfde geslacht. Mijn tip is dat je er voor jezelf goed over moet nadenken. Tegenwoordig zijn er heel wat mogelijkheden. Zorg er, hoe dan ook, voor dat je gelukkig bent met je keuzes.”