“Ik wil investeren, maar ik wil ook zekerheid”

Wij hebben thuis een melkvee- en akkerbouwbedrijf met ongeveer 65 melkkoeien. Met “thuis” bedoel ik Merelbeke, langs de rand van Gent. Ons melkveebedrijf ligt in een landelijke omgeving maar ook wij merken de steeds toenemende druk op de landbouwgrond in onze streek. Veel gezinnen, uit en rond Gent, zakken af naar onze omgeving om hun rust terug te vinden.

Op een goede 500 meter van onze melkveestal ligt er een Natura 2000-gebied, namelijk de Makegemse bossen. Een prachtig, rustig natuurgebied waar verschillende landbouwers enkele percelen hebben. Dat zijn voornamelijk weides waar wij vroeger vaarzen en droge koeien naartoe brachten. Er is onlangs een nieuw landschapsproject opgestart – nl. Rodeland – waarbij verschillende gemeentes en landschapsaannemers landbouwgrond omvormen naar bosgebied en andere landschapselementen zoals poelen enz.

Natuurlijk heb ik zoals elke landbouwersdochter of -zoon een ideaalbeeld voor ogen. Een stabiel, mooi, familiaal landbouwbedrijf overnemen en dit verder uitbouwen naar mijn eigen idee. Net zoals je op een andere job graag promotie maakt, wil ik ook graag hier uitbreiden. Noem het gerust jong enthousiasme. Als alles goed zou lopen, zou ik hier graag een 100-tal melkkoeien houden en bijhorend jongvee. Een gepast aantal om alleen de baas te kunnen wanneer mijn vader op pensioen gaat.

Wanneer mensen het woord “uitbreiding” horen, denken ze meteen aan massaproductie. Ik zie een uitbreiding als een volgende stap in mijn ondernemerscarrière. Een uitbreiding die ik graag zou willen doen om arbeidszekerheid te hebben, voor mij en voor mijn vader. Het zou mij ook financiële zekerheid geven en een bedrijf kunnen uitbouwen dat kan mee kan met de landbouwers in de streek. Er zou een nieuwe, moderne stal worden gebouwd waarbij arbeidsgemak, dierenwelzijn en bioveiligheid als prioriteit worden behandeld.

De uitbreiding wordt natuurlijk bemoeilijkt door de toegang tot grond en door het dichtgelegen natuurgebied. Het is niet zo gemakkelijk om als jonge landbouwer op de veiling mee te doen. Het kapitaal dat je als jongeling bezit gaat niet op tegen de middelen waar andere partijen zoals natuur, gemeentes, industrie enz. mee komen aanzetten. Daarnaast zorgt ook het natuurgebied en de huidige regelgeving rond stikstofafzetting (PAS) voor heel wat twijfels naar de toekomst toe. Stel dat ik een uitbreiding mag doen, met welke maatregelen ga ik dan rekening moeten houden? En dan vooral de belangrijkste vraag: hoe lang gaan deze maatregelen gelden?

Wij als (jonge) landbouwers zijn ons bewust van het feit dat er iets moet veranderen – wij werken elke dag in en met de natuur. Wij herkennen en erkennen de problemen die ontstaan zijn, maar we zijn ook bereid om hieraan mee te werken. Om een gepaste oplossing te vinden die voor mens, dier en plant op lange termijn voordelen biedt. Ik wil gerust investeringen doen voor een beter milieu maar ik moet ook zekerheid hebben dat mijn investering ook later in de toekomst nog steeds positief onthaald wordt. Dat mijn kinderen (of wie dan ook) die het bedrijf willen verder zetten ook nog steeds verder kunnen met mijn investeringen. Ook de financiële onzekerheid die momenteel bij veel landbouwers aanwezig is, zorgt voor een nog grotere drempel om het bedrijf over te nemen. De huidige prijzen blijven laag, maar de prijs die wij moeten betalen (voor elektriciteit, voor ons voedermeel, voor ons krachtvoeder) blijft hoog en blijft verder stijgen. Een gepaste Belgische afzetmarkt, waar eerlijk voedsel een eerlijke prijs krijgt is voor velen een droomscenario. Voor bepaalde mensen is dat een lokale boerderijwinkel openen, voor andere mensen is dat een contract afspreken met een supermarkt. Elk landbouwbedrijf is uniek en iedereen weet wat het beste voor hem past. Maar ook daarin moeten wij een bepaalde zekerheid in krijgen.